Gat í naflann / Samningur

Þórunn Hanna, stjúpdóttir mín,  er sérdeilis frábær stelpa. Hún verður 17 ára í maí og við erum búin að keyra jeppann nokkuð mikið sl mánuði í æfingaakstrinum. Bílprófið bíður handan við hornið og hún hlakkar ekkert smá til. Ég man svo vel þegar Þórunn var 13 ára og vildi fá gat í naflann. Ónei, kemur ekki til greina,- var svarið sem hún fékk. Ekki einu sinni að ræða það.

Mótlætið var talsvert  enda félagslegur þrýstingur frá kynsystrum hennar á sama aldri. “Þú ert bara ekki með aldur til að vera að glenna einhvern naflahring út í loftið. Ekki einu sinni fermd,” sagði ég við hana í ákveðnum tón sem hún skildi. G-strengs dagarnir á undan voru mjög erfiðir. Hún varð að fá að ganga í G-streng eins og hinar stelpurnar, alveg sama hvað tautaði og raulaði. En við vorum nú ekki alveg sammála henni með það. Einu sinni tók ég alla G-strengina og setti í poka og faldi þá um tíma. Mér fannst þetta ekki við hæfi að 12-13 ára stúlka væri með G-streng langt uppá bak í skólanum og á öðrum opinberum stöðum. Síðan bannaði skólinn þessar pjötlur og eitthvað dró úr notkuninni.

Mikið var rætt um naflagatið  og við reyndum hvað við gátum að gera henni grein fyrir ókostunum sem þessu fylgdi. “Ég vil fá gat í naflann,-ég vil fá gat í naflann” hljómaði um íbúðina líkt og Karíus og Baktus vildu fá Fransbrauð og ekkert kjaftæði. Þá brá ég á það ráð að varpa fram þeirri hugmynd að við myndum gera skriflega samning okkar á milli og við samningsrof yrði naflagatið úr sögunni og allir hringirnir teknir úr umferð. Jú, heldurðu að mín komi ekki með útprentaðan samning sem hljóðar eftirfarandi og orðrétt:

Gat í naflann / Samingur    
Af hverju vil ég það...??????
Af því:
1.mér fynnst það flott

Hvernig ætla ég að haga mér...????
Ég ætla:
1.ég geri þetta bara fyrir mig ekki neina aðra

2. ég ætla að haga mér skikkanlega

3. ég ætla að hjálpa til á heimilinu

4. Ég ætla ekki að vera að glenna þetta

5. ég hlýði öllu sem þið segið

6.og geri allt strax

7.verð góð við allt og alla

8.enginn fýla

9.alltaf passa litla róbert

10.verð alltaf góð við ykkur

11.Verð minna inn í herbergi
Og meira hjá ykkur frammi

12.og stend við allt sem ég segi....!!!!!!!!!:)

3/07 2004 Þórunn Hanna

Jahá, svo mörg voru þau orð.  Hljómar eins og Naflagatsboðorðin tólf. En hvernig er hægt að neita svona samningi? Fyrst var settur á aðlögunartími til að sannreyna alvöruna á bakvið boðorðin tólf. Jú, það gekk býsna vel og það var ákveðið að handsala samninginn í votta viðurvist og sú stutta fékk gat í naflann. Það var eins og hún hafi fengið risa vinning í happadrætti. Æi, dúllan litla komin með gat í naflann. En þú manst hvað stendur í samningnum sem hangir á ískápnum Þórunn? Jájá, ég get nú ekki annað. Sé hann á hverjum morgni,- svaraði hnátan.

Árin liðu og í haust fann ég  þennan óborganlega samning aftur og hengdi á ískápinn á ný. Hún brosti og rifjaði þetta upp með okkur. Ég er ekki frá því að hún hafi staðið nokkurn veginn við samninginn þessi elska. En tattó fær hún ekki. Sama hvaða samning hún setur á blað. Og hún veit það. En þetta kennir börnunum að virða skoðanir og gefa eitthvað af sér í staðinn. Reglurnar sem voru settar voru ósköp eðlilegar. Númer eitt; að þrífa gatið vel og vera ekki að glenna hann út í loftið öllum stundum. En ég er líka nokkuð viss um að hún hafi einmitt ekki staðið við fjórða boðorðið eins og lofað var. En það skiptir engu máli núna.

Teiknibóluhernaður

Þegar við systkinin  hittumst snýst umræðan ósjálfrátt um prakkarastrik og skemmtilegar sögur frá því við vorum lítil vestur í Súgandafirði. Mamma hefur haldið sögunum á lofti í áratugi og þær hafa fylgt okkur í blíðu og stríðu til dagsins í dag. Á næstunni mun ég rifja upp ýmis prakkarastrik sem flest skrifast á mig.

Ég var sérstaklega  stríðinn drengur og sá spaugilegu hliðina á mörgu. Meira segja þegar aðrir fengu teiknibólu í rassinn. Mér þótti þetta mjög saklausir hrekkir í þá daga og furðulegt að ég skuli hafa sloppið svona vel frá þeim. Mamma var fljót að átta sig á “teiknibólustríðinu” á heimilinu og fjárfesti í klossum sem hún fór sjaldan úr. Enda ekkert skrítið því stiginn heima var mest notaður í þennan hernað. Klossarnir hennar voru þaktir teiknibólum þ.e.a.s. sólarnir. Á endanum þurfti mamma að setjast niður og gefa sér góðan tíma til að pikka teiknibólurnar úr. Klossarnir voru orðnir valtir. Aumingja mamma!

Reynir bróðir svaf  vært einn morguninn. Hann er ári yngri en ég og var mjög viðkvæmur í nefinu. Fékk blóðnasir við minnsta tækifæri. Mér fannst hann líka vera smá “kisa” í sér og ákvað að skipuleggja lítinn hrekk. Daginn áður mátaði ég rúmið hans, fór frammúr og æfði þetta um stund. Ég vissi nokkurn veginnhvernig hann færi útúr rúminu sínu og hvar fæturnir myndu snerta gólfið. Tveimur teiknibólum var síðan komið haganlega fyrir á gólfinu, nákvæmlega þar sem ég hafði reiknað út að hann myndi stíga niður. Nýr dagur rann upp og allir á fætur. Reynir kúrði aðeins lengur á koddanum og ég læddist niður í morgunmat með hrekkjalómaglottið á andlitinu. Ég man vel hvað ég átti erfitt með að borða Cheeriosið mitt á neðri hæðinni fyrir hlátri. Hvenær skyldi öskrið koma frá erfi hæðinni? Jú, ekki leið á löngu þar til skaðræðis öskur barst um allt húsið svo eldhúsklukkan nötraði og skalf. Ég stökk í stígvélin, snaraði skólatöskunni á bakið og rauk út í snjóinn skellihlæjandi. Forðaði mér frá litla bróður sem kom öskrandi reiður niður stigann með tárin í augunum. Teiknibólurnar voru greinilega rétt staðsettar.

Meira síðar...

 

Erfitt val fyrir Öskudaginn

Öskudagurinn er runnin upp með tilheyrandi búningaskaki og sælgætisbelti fyrir Gamla Nóa og önnur þekkt lög. Já, öskupokarnir eru á undanhaldi og búningarnir orðnir dálítið ýktir miðað við hér í denn...jájá, ég veit að ég er orðinn gamall. Ég skrapp með son minn, Róbert 8 ára, í stærstu leikfangaverslun Kópavogs sl. sunnudag. Fólk hljóp á milli búðarrekkana í miklum ham. Hver að verða síðastur til að klófesta öskudagsbúninginn. Við feðgar gengum rólegir að búningarekkanum og þegar hann blasti við, sáum við að þar héngu fáeinar flíkur og nokkur plastsverð. Ég leit á þann stutta sem stóð hreyfingalaus og starði á hálf tómann vegginn. Það glytti í smá örvæntingu í augum hans og svo leit hann upp til pabba síns með sínum hvolpasvip. Ég lagði aðra höndina yfir axlirnar á honum og sagði “Heyrðu kúturinn minn. Það er bara allt uppselt. Hvað gera Danir þá?” Og ekki þurfti ég að bíða lengi eftir svari frá honum –“Ég veit það ekki pabbi. Ég er ekki Dani”

Hagkaup var næsti viðkomustaðurinn. Úrvalið var ágætt. Varúlfar, Bart Simpson, beinagrindur, sjóræningjar, prinsessukjólar og alls kyns hárkollur. Hvað langar þig til að vera kúturinn minn? spurði ég þann stutta –“Hmm, veit ekki. Kannski bara prinsessa.” Prinsessa, hvað meinarðu strákur? Langar þig tilað vera í þessum skærbleika prinsessukjól út í kuldanum og innan um alla strákana? “Já, ég er alveg til í það,” svaraði litli gaurinn og glotti. Ég var ekki alveg viss um hvort hann væri að gera at í gamla manninum. En síðan sá hann svakalega ógeðslega varúlfagrímu sem hann pantaði. Úff, sem betur fer! Ekkert mál, ég skal kaupa þessa grímu,- sagði ég. “Og svo þennan vofubúning,” segir hann aftur. Ekkert mál, vofubúningur og varúlfagríma. Hljómar betur en skærbleiki prinsessukjólinn. Drífum okkur heim kúturinn minn. Málið er leyst.

Þegar við gengum útúr Hagkaupum áleiðis í gegnum Smáralindina spurði litli “varúlfurinn” pabba sinn hvort við gætum ekki kíkt í Leikbæ á efri hæðinni. Jújú, kíkjum þangað, ekkert mál. Og viti menn. Þar sá hann draumabúninginn sinn. Hermannabúning. “Vááá pabbi, sjáðu þennan búning.” Jæja, þar kom að því. Karlagenið hafði yfirhöndina. Áhyggjur mínar um prinsessukjólinn bleika hvarf endanlega inní mannhafið á göngunum. Hermannabúningurinn var keyptur í snatri og málið afgreitt með brosi. Af einhverjum orsökum á litli haug af leikfangabyssum heima í skáp (veit ekki hvaðan hann hefur þá áráttu) sem klæða búninginn fullkomlega. Með fulla poka af búningum og grímum leiddumst við út í snjóinn og það var létt yfir okkur feðgum. Sérstaklega mér. Eftir kvöldmatinn fórum við svo í koddaslag og það voru sko engir prinsessutaktar í litla kútnum mínum. Ég hló í gegnum koddahöggin frá honum þar sem hann hoppaði uppí rúminu alveg spinni gal úr fjöri. Kannski var hann að hefna sín á mér fyrir að kaupa ekki prinsessukjólinn? Já, Sæll. Ég held nú ekki.

Góðar stundir

Snjórinn færir gleði og sorg

Var að tala vestur í Súgandafjörð við vin minn Sigurþór Ómarsson sem flaug þangað fyrir helgi til að skella sér á þorrablót. Öfunda hann mikið. Ég spurði hvort væri mikill snjór? “Ja, mér finnst dálítið af snjó hér en Arnari frænda finnst lítið af snjó núna. Við erum búnir að gleyma því þegar við bjuggum hér Robbi. Það sást ekki í sum húsin fyrir sköflum, manstu?” segir Sigurþór og hlær. Já, Vestfirðingar vita vel hvað snjór er og einnig þegar snjóar mikið. Reyndar hefur mikil breyting orðið á hvað varðar snjóþyngsli líkt og var sem mest hér um árin. Fyrir 1950 voru snjóþyngslin jafnvel meiri en á árunum 1965-1990. Það er varla fyndið að segja frá því hvað mikill snjór var í Súgandafirði sum árin. En við púkarnir elskuðum snjóinn. Klifruðum uppá atvinnuhúnæðin, stukkum þar framaf gargandi af spenningi og skaflinn gleypti okkur. Bara lítil og dimm hola niður í skaflinn. Oft þurfti að grafa upp einn og einn sem fór djúpt. Menn fóru heljarstökk, flikk flakk, út og suður. Bara ef mikill snjór var fyrir neðan. En það var vont að lenda þegar olíutunnurnar voru þar undir! Snjómælingatækin okkar púkanna voru víst ekki nægjanlega þróuð í þá daga.

Trillurnar sem stóðu í röðum á kambinum við sandfjöruna breyttust í sjóræningjaskip og skipt var í lið. Flugeldaprik breyttust í glansandi beitt sverð, brotin kústsköft urðu að kraftmiklum rifflum, ómerkileg plaströr breyttust í örvaboga og bara til öryggis og vara, þá mátti glytta í eina og eina teygjubyssu í rassvösum sumra púkanna. Í einu trillustríðinu, þegar eitt áhlaupið stóð sem hæst, féll einn fyrir borð. Hvorki hákarlskjaftur né hyldjúpt hafið varð honum að meini. Heldur frosin og grjóthörð möl. Það greip um sig þögn um stundarkorn. Þarna stóðum við þrælvopnaðir og horfðum niður á fórnarlambið.  Skerandi öskur bergmálaði frá Hádegishorninu yfir í Norðureyrargil. Jú, það fór ekki á milli mála. Við erum einum færri í okkar liði. Vopnahlé! Sá slasaði var fluttur heim á sleða. Hann reyndist illa fótbrotinn. Nefnum engin nöfn. Hann skrifar kannski í gestabókina mína von bráðar um þetta atvik ef hann man eftir því!

Snjórinn er og hefur alltaf verið hluti af tilverunni fyrir vestan. Flestir sætta sig við hann, taka honum eins og sjálfsögðum hlut. En stundum tekur snjórinn mannslíf og þá hvílir sorgin ofaná sköflunum. Veðurguðirnir skammast sín og hljótt er til fjalla. Samkenndin verður mikil í litlu þorpunum eftir gríðarlega blóðtöku náttúruaflanna. Fátt er um svör og mennirnir moka.

En það birtir með hækkandi sól og dagarnir lengjast. Æðurin úar á lognsælum firðinum og hljómfagur hávellusöngur berst varlega uppí fjörugrjótið. Mávarnir sveima og syngja  yfir höfninni. Trillurnar strika út fjörðinn með frosna bala. Krummi situr á ljósastaur og krunkar. Lífið heldur áfram og það fennir yfir sorgina. Bros færast yfir rjóð barnsandlit með skólatöskurnar á bakinu. Þau hlaupa inn götuna og gamli skólinn tekur þeim opnum faðmi. Sjóræningjaorrustur á fjörukambinum og stökkvandi púkar af húsþökum er nú horfin tíð. Áherslurnar lagðar á tölvuleiki og sjónvarpsgláp til dægrastyttingar. Horfinn er stórbrotinn ævintýraheimur sem við kveðjum með söknuði. En minningin lifir og gleður hugann þegar hann snjóar úti. Það var gott að vera púki í Súgandafirði. 

Meðfylgjandi myndir tók Sr Jóhannes Pálmason á árunum 1950.

Góðar stundir

Fallegur dagur

Það var fallegur dagur í dag. Sunnudagur eins og hann gerist bestur. Snjór yfir öllu, sólskin og mannfólkið á iði. Við feðgar skruppum í Heiðmörk eftir hádegið með myndavélina og röktum rjúpnaspor um allan skóg. Hvert sem litið var, sáust kræklótt rjúpnaspor í hvítri mjöllinni. Snjórinn glitraði og veður var stillt. Fólk á skíðum, í gönguferð með hundana sína og sumir bara á rúntinum. Gott að komast úr borginni uppí sveitina þar sem ferska vetrarloftið leikur um allt. Rjúpurnar kúrðu undir furutrjánum eða hlupu um í kjarrinu. Þær leika sér líka þegar veður er gott. Ropið í karranum gaf til kynna að óboðnir gestir væru á óðalinu hans. Með vængjaslætti lyftu þær sér fimlega upp yfir skóginn og hurfu sjónum okkar. í stað þess að hugsa um rjúpnaveiðar, setti ég mig í ljósmyndarastellingarnar. Með stóru linsuna náði ég nokkrum ágætum myndum en hefði viljað eyða lengri tíma í myndatökurnar. Setti nokkrar myndir í myndasafnið hér á síðunni til gamans.

Góðar stundir

Reyktur lundi er þjóðlegur matur

Á þessum sólríka febrúardegi ákvað ég að kíkja við í Kolaportið og kaupa harðfisk. Frekar fátt var um manninn á þessum sérkennilega stað en íslenski maturinn var á sínum stað. Ég keypti hertan steinbít frá Óskari Friðfinns og herta ýsu frá Breiðadal í Önundarfirði. Meiriháttar góður harðfiskur en alltaf finnst mér harðfiskurinn hans Bjössa Kristmans á Suðureyri bestur. Flatkökur og ástarpungar fengu að fljóta með í innkaupapokann. Svo var kíkt í heimsókn til mömmu á eftir í rjómabollur.


Við feðgar biðum spenntir eftir kvöldmatartímanum því ég hafði tekið reyktan lunda úr frystikistunni í gærdag. Báðir erum við sólgnir í reyktan lunda og sá stutti átti erfitt með að bíða eftir matnum. Ég sauð lundann í tæpa tvo tíma og kældi í soðinu á eftir. Forsoðnar kartöflur voru steiktar á pönnu með kryddhjúp og uppstúf til að bleyta uppí lundanum. Alveg ótrúlega þjóðlegur og góður matur. Kvenfólkið á heimilinu, sem ættaður er úr Kópavogi, var ekki eins hrifið af reykta lundanum en húsfreyjan smakkaði smá og fannst hann góður. En það var orðið of seint því þeir sex lundar sem soðnir voru kláruðust á stuttum tíma ofaní okkur tvo.

Svo verður raðað í sig rjómabollum frameftir kvöldi, á morgun og hinn. Kannski þjóðlegur siður líka en ekki mjög hollur að sama skapi.

Góðar stundir

Gullmolar barnanna

Yngri sonur minn, Róbert, var eitt sinn með mér í bílnum á ferð um Hafnarfjörðinn. Ætli hann hafi ekki verið í kringum 3ja ára aldurinn. Hann horfir útum gluggann og segir; “Pabbi, þarna er kirkjugarður.” –Nei, kúturinn minn, þetta er kartöflugarður,- segi ég. Sá stutti hugsar um stund og segir svo “Já, þetta er svona kartöflukirkjugarður”  

Arnór, eldri sonur minn er nú 16 ára. Eitt sinn, þegar hann var 4 ára, sátum við í eldhúsinu og hann blaðraði og blaðraði, gat ekki stoppað enda veikur heima en samt nokkuð sprækur. Ég spyr hann; “Arnór, ertu með munnræpu eða hvað?” Þá svarar sá stutti; - Nei, ég er með hlaupabólu pabbi.

Þórunn, stjúpdóttir mín, þurfti að skila verkefni í skólann þegar hún var 8 ára gömul. Spurt var; Nefndu fjóra kaupstaði á Íslandi. Hnátan var nú ekki lengi að svara því skriflega og ég hló mikið þegar ég las svarið: Bónus, Hagkaup, Nóatún og Samkaup.

Góðar stundir

Minnihlutahópur mótmælir reykingarbanni

Hvað er þetta með þessa kráareigendur í miðbænum! Nú vilja þeir hunsa reykingarbannið í mótmælaskyni við léleg lög. Tíu til fimmtán kráareigendur leyfðu reykingar á sínum krám í gær sem er vissulega lögbrot. Samt eru þeir fylgjandi reykingarbanninu. “Refsiákvæði vatnar og skortur á úrræðum fyrir kráareigendur til að koma upp reykingaaðstöðu,“ - segir Kormákur Geirharðsson, sem oft mótmælir hinu og þessu í fjölmiðlum, líklega til að vekja athygli á sínu fyrirtæki. Í könnun sem Gallup gerði 2006 kemur skýrt fram að þrír af hverjum fjórum eru hlynntir reykingarbanni á veitingahúsum og kaffihúsum. Fleiri kannanir sýna t.d. að 73% er hlynnt banninu.

Á að leyfa einhverjum minnihluta að valta yfir reykingarbannið með kráareigendum í broddi fylkingar? Og til hvers? Jú, svo reksturinn gangi hjá þeim. Fyrir það fyrsta eru kráareigendur að brjóta lög gegn starfsmönnum sínum. Það er ekkert verið að hugsa um krabbameinsvaldandi sígarettureyk sem reyklausir gestir og starfsmenn þurfa að anda ofaní sig. Þetta eru máttlaus mótmæli minnihlutahóps sem vill ekki virða þau lög og reglur sem sett hafa verið á víða um heiminn. Enn og aftur þurfa minnihlutamótmælendur að traðka á réttindum fólks. Það á ekki að hlusta á svona rökfærslur. Mér sýnist lögin vera ágætlega skýr.


Kráareigendur bera því við að þeir geti ekki hugsað sér að senda reykingagesti sína út í óveður og snjókomu að ótta við að missa viðskipti. Nákvæmlega. Þarna er verið að gæta hagsmuna fárra knæpueigenda og brjóta þess vegna vísvitandi á fólki sem vill tylla sér með einn ískaldann eða kaffi án þess að anda ofaní sig sígarettureyk. Ég held að flest reykingarfólk viti uppá sig skömmina sem fylgir reykingum. Bölvaður sóðaskapur og það ekkert sem mælir með reykingum. En það er virðingarvert þegar fólk tekur tillit til þeirra sem ekki reykja og sérstaklega barna. Að reykja ofan í barnið sitt og önnur börn er ófyrirgefanlegt og algjör forheimska að mínu viti. Sjálfur reykti ég til tvítugs og hef því verið reyklaus í tæp 23 ár. Drap bara í og fór létt með það. Viljinn er allt sem þarf.

http://www.lydheilsustod.is/greinar/greinasafn/tobak/nr/2050  

Góðar stundir

Púkalífið fyrir vestan

Sem innfæddur Súgfirðingur ólst ég upp í faðmi hárra fjalla og í návist hafsins. Fjörðurinn var þröngur og langur. Afskektur yfir vetrartímann en galopinn á sumrin. Frjálsir sprikluðum við púkarnir um milli fjalls og fjöru. Þar var engin staður sem við þekktum ekki. Sumrin voru ævintýri frá morgni til kvölds. Foreldrar höfðu engar áhyggjur. Við átum súrblöðkur, hundasúrur, rabarbara og stolinn harðfisk, svona rétt til að fá næringu á milli Tarzan-leikjanna. Við hlóðum birgi úr grjóti í hlíðinni fyrir ofan þorpið. Ómurinn frá höfninni og vinnandi fólki barst fjörðinn. Á meðan lékum við um grundirnar og nutum þess að vera frjálsir púkar og heimurinn blasti við okkur. Við gátum allt, við vorum allir hetjur með kústsköft og teygjubyssur, málaðir í framan með hrafnsfjaðrir í höfuðbandinu og létum öllum illum látum eins og sannir indíánar gerðu í John Wayne myndunum. Kúrekarnir skutu indíánana af hestunum, því þeir voru  vondir og grimmir. Þannig var þetta matreitt af hvíta tjaldinu ofaní okkur púkana. En ég man nú samt hvað við vorum allir indíána-hollir enda var miklu meira gaman að mála stríðsmálningu á sig og skreyta fatagarmana með fjöðrum og glingri.

Eftir skóla var skólatöskunni hent inní gang eða garð hjá næsta vini og hlaupið út í lífið. Ekki mátti missa af neinu. Við smíðuðum fleka úr timbri og einangrunarplasti, ruddum þeim yfir fjörugrjótið og út í sjó. Rérum stoltir meðfram ströndinni, frjálsari en fyrr og nú komnir í alvöru sjóræningjaleiki. Flekarnir voru frekar valtir og óþéttir. Þessu var reyndar ekki vel tekið af körlunum sem unnu við höfnina. Þá voru engin björgunarvesti í boði. Flekaævintýrið stóð yfir í nokkur sumur ef ég man rétt. Og það endaði þegar tveir púkar á fleka bárust með straumnum inn fjörðinn að gömlu sundlauginni eða í um 4 km frá þorpinu. Þá voru naglarnir teknir af okkur og við skammaðir.

Veturnir voru oft harðir og snjóamiklir. Húsin fóru á kaf og færðin um þorpið var bílum erfið. Aðalmaðurinn var hann Gaui á jarðýtunni. Gaui ýtti snjónum í stór fjöll hist og hér. Það hristist úr kaffibollum þegar jarðýtan skrölti Eyrargötuna og Aðalgötuna. Snjófjöllin urðu að leikvelli um leið. Eins og merðir grófum við göng og hús um þessa hóla, gerðum virki og börðum okkur á brjóst. Eitt lið niðri og eitt lið uppi. Árás. Gaui var ekki öfundsverður á ýtunni. Þegar við heyrðum ýtuna nálgast með látum, þustum við út um öll göt á hólnum eins og minkar úr stórgrýti á flótta undan eldi. Gaui kallinn þurrkaði af sér svitann, steig út á stálbeltið og gargaði til okkar. Það hefði verið hræðilegt ef jarðýtan hefði rutt hólnum til með okkur púkana inni. Þá værum við fæstir á lífi í dag, geri ég ráð fyrir.  

Afi minn, sem málaði húsin í þorpinu á sumrin, sagði mér seinna meir að einangrunin og hin harða lífsbarátta í þessu litla samfélagi herti okkur öll upp og fyrir vikið værum við andlega og líkamlega sterkari þegar út í lífið kæmi. Afi sagði satt. Það voru forréttindi að fá að alast upp fyrir vestan. Hinir hörðu og myrkvuðu vetrarmánuðir, sem voru að vísu erfiðir, tóku sinn toll. Þá voru engin jarðgöng. Oft þurfti varðskip til að koma nauðsynjavörum til þorpsins þegar heiðin var á kafi svo vikum skipti. Snjóbíllinn gerði það líka. Hann sótti lækni og flutti sjúka. Svo þegar fyrstu sólargeislarnir brutu sér leið í gegnum skýin í vetrarstillunum, var gott að standa í snjónum og finna varmann frá sólinni.

En tímarnir breytast og mennirnir með. Einangrunin er nú lítil sem engin í Súgandafirði. Gatið breytti mörgu. Eða eins og Siggi Ísmaður sagði forðum; “Við værum illa settir ef ekkert gatið væri.” Já, það má skilja þetta á ýmsa vegu en nokkuð til í þessu hjá kallinum. Ég horfi oft um öxl og hverf í huganum heim í fjörðinn minn. Æskuminningarnar svífa þar um, fjöllin eru á sínum stað, skerið og Gölturinn stendur hrapandi brattur í fjarðarminninu. Hvítur skarfakletturinn undir Galtarbænum, sandströndin á Norðureyri, Selárdalurinn, Staðardalurinn og Sauðanesið. Allt á sínum stað og fer ekkert í bráð. Fólkið kemur og fer en fjörðurinn fer ekkert. Ég er ekki frá því að einangrunin fyrir vestan hafi hert mann meira en maður bjóst við. En eitt er víst að það sem hertist mest var étið og hélt lífinu í okkur púkunum. Harðfiskurinn er bestur fyrir vestan.

Góðar stundir

Flottasta grettan...!

Það hefur lengi tíðkast að fólk gretti sig og geifli. Stundum vegna óþefs og stundum vegna óbragðs en oftast til að koma náunganum til að brosa. Sjálfur gretti ég mig oft þegar ég er búinn með nokkra bjóra með strákunum. Mannfólkið er misjafnlega úr garði gert og á meðan aðrir reyna að gretta sig þurfa aðrir bara að breyta um svip.

Myndin sem ég tók af Arnfirðingunum, Þresti Leó Gunnarssyni og Viðari Ástvaldssyni, sl sumar á hátíðinni Bíldudals grænar baunir, sýnir glöggt að Þröstur er ótrúlega eðlilega ljótur á myndinni eins og hann er nú jafna myndarlegur drengur svona dagsdaglega. Ég held að hann eigi flottustu grettu Íslands! Hann fær ***** stjörnur frá mér, engin spurning.

Hláturinn lengir lífið en gretturnar lifa lengur...!

Góðar stundir